კარლ იუნგის 12 არქეტიპში არის ერთ-ერთი – მაძიებელი, რომელსაც ასევე უწოდებენ მკვლევარს, მოგზაურს, აღმომჩენს. ეს არქეტიპი სამყაროსთან ურთიერთობს ახალი ინფორმაციის მიღებით, სიახლეების ძიებით, ახლის სწავლით და შემეცნებით, აღმოჩენებით. მისი მიზანია იცხოვროს სავსე ცხოვრებით, მატერიალური ნივთების ნაცვლად, შეაგროვოს ემოციები და მოგონებები. მაძიებელი არის ავთენტური, ცნობისმოყვარე და დამოუკიდებელი. მისი მთავარი დრაივია თავისუფლება და ამ თავისუფლების გამოყენებით სამყაროს შეცნობა. მთავარი შიში კი – ხაფანგში მოხვედრა და შინაგანი სიცარიელე. და ის სულ ეძებს პასუხს კითხვებზე: რისთვის ვარ აქ? რა არის ჩემი დანიშნულება? გეცნოთ საკუთარი თავი? Welcome to the club :))) ერთი სასაცილო ამბავი მახსენდება. ერთხელ, მაშინ ჩემთვის ძვირფასმა ადამიანმა, ასეთი სიტყვები მითხრა: „შენნაირი ადამიანები უბედურები კვდებიან. მთელი ცხოვრება რაღაცას ეძებენ, თვითონაც არ იციან რას, ვერ პოულობენ და არიან ასე უბედურები“. მაშინ შემზარა ამ განაჩენივით ნათქვამმა სიტყვებმა. დღეს მესმის. ყველა იმ ადამიანის მესმის, ვინც ვერაფრით გებულობს, რატომ ვსწავლობ ყველაფერს მებაღეობით დაწყებული, კვანტური ფიზიკით დამთავრებული. მესმის, რადგან ერთ მარტივ ჭეშმარიტებას მივაგენი. სამყაროში ყოფნის ფორმულა, რომელსაც მე ვიპოვი, არის მხოლოდ ჩემი და შენ არაფერში გარგია. შენ შენი ფორმულა უნდა იპოვო. არც იუნგის არქეტიპებშია ეს ფორმულა, არც ჰაიდეგერის ყოფიერებაზე მსჯელობებში და არც ბუდისტურ შეგონებებში. ეს წერილი გამახსენდა, რომელიც ცოტა ხნის დავუწერე ჩემს მეგობარს, რომელიც 20 წლისაა და რომელმაც…

მე რომ შენი ქოუჩი ვიყო, ვერაფერსაც ვერ გეტყოდი. პირველ რიგში იმიტომ, რომ ვინ ვარ მე, რომ ვიცოდე, რა არის შენთვის რაიმეს გაცნობიერების ან ქმედების საუკეთესო ვერსია? თუკი ვინმემ ეს შეიძლება იცოდეს, ხარ მხოლოდ შენ, მთელი შენი შინაგანი რესურსებით და გარედან შემოსული იმპულსებით. მეორე რიგში იმიტომ, რომ ქოუჩები, ზემოთ ნახსენები მიზეზის გამო, რჩევებს არ გავცემთ. მოდი, ისიც ვთქვათ, რომ ქოუჩები არც გურუები ვართ, არც შამანები და არც გულთმისნები. უბრალოდ, ვიცით ორი რამ: როგორ მოგასმენინოთ საკუთარი შინაგანი ხმისთვის და როგორ გაჩვენოთ ეს პროცესი გარედან, ანუ ჩაგახედოთ სარკეში. იმ სარკეში, რომელსაც, როგორც წესი, ყველანი გავურბივართ. თუმცა, აუცილებლად დგება წამი, როდესაც იღებ გადაწყვეტილებას, იხედები ამ სარკეში და მერე იწყება ის, რასაც ზოგმა „ჯადოსნობა“ დაარქვა, ზოგმა „შამანობა“ და ა.შ. არაფერი ჯადოქრული ამაში არ არის და ყველაფერი ადამიანური ამ პროცესში არის. თავისი შიშებით, წინააღმდეგობებით, გაბრძოლებებით, დანებებებით, „მსხვერპლის“ თუ „გადამრჩენელის“ როლებით და ა.შ. ჩემი პრაქტიკის მეშვიდე წელია. დაახლოებით შეგიძლია წარმოიდგინო, რა რაოდენობის ამბავი მაქვს მოსმენილი ადამიანებისგან. თუმცა, ამაზე გლობალურად არასდროს მიფიქრია. რამდენიმე თვის წინ, როდესაც ერთ-ერთ ღონისძიებაზე სპიკერობა მთხოვეს, დავიწყე ფიქრი რაზე მინდოდა მელაპარაკა აუდიტორიასთან და მივხვდი, რომ მე მაქვს უსაზღვრო  სიმდიდრე – ადამიანები თავიანთი ამბებით. დავსვი კითხვა: რა აქვს საერთო ამ ამბებს? ის, რაც გვაფიქრებს, გვაღელვებს,…

უნდა შეგეშინდეს. ძალიან უნდა შეგეშინდეს. და მერე მოგინდეს შენს შიშებთან პირისპირ აღმოჩნდე და დიალოგი გააბა. შიში ბევრნაირია. ზუსტად იმდენი, რამდენსაც ადამიანის გონება მოიფიქრებს. ვიხსენებ, ბოლო 6 წლის მანძილზე რამდენი ადამიანი მჯდარა ჩემს „ყვითელ სავარძელში“ და რამდენი ამბავი მოუყოლია. რამდენი შიში მომისმენია და რამდენი რამის შემშინებია მე თვითონ. ძირითადად, ეს ყველაფერი აისახება თითო მოკლე ფრაზით: რომ არ გამომივიდეს? … ვერ შევძლებ… ვერ წარმომიდგენია … არ გამომივა … ხელს შემიშლის ესა და ეს … მე რომ ბედი მქონოდა :))))) ეს ყველაფერი შიშებია. ნაირ-ნაირი და ჭრელ-ჭრელი. და საერთო რა აქვთ იცით? ენერგიას გაცლიან. სრულიად უმოქმედოს გხდიან და შენი სხეულით იკვებებიან. ჩაიბუდებენ და არიან შენთან მანამ, სანამ არ მიხვდები, რომ დროა წამოდგე, შიშები ჩამოიფერთხო, ფანჯარა შეაღო და ღრმად ჩაისუნთქო. თუმცა, ისეც ხდება, რომ წამოდგომის ნაცვლად, მათთან ერთად აგრძელებ ცხოვრებას და, რაღაც მომენტში, ისე ეგუები ამ ყველაფერს, რომ შენი მე-ს შემადგენელი ნაწილი ხდება. ნელ-ნელა პატარავდები, იცრიცები და იწყებ მტკიცებას, რომ ეს ასეა, რომ აუცილებლად მიგატოვებენ, რომ აუცილებლად დამარცხდები, რომ აუცილებლად შეგეშლება, რომ აუცილებლად არ გამოგივა, აუცილებლად რთულია ან თითქმის წარმოუდგენელი. რა თქმა უნდა, შეგეშლება კიდევაც და დამარცხდები კიდევაც, მაგრამ რას აკეთებ მერე? ერთი დიდი შიში მაშინ ვჭამე, როცა მითხრეს, “აბა დახუჭე თვალები და წარმოიდგინე, რომ…