თუკი მჯერა, რომ შემიძლია. თუკი ვენდობი საკუთარ თავს და ამ ნდობას რეალისტური საფუძვლები აქვს, მაშინ ვიტყვი, რომ მე თავდაჯერებული ადამიანი ვარ. თუკი ვფიქრობ, რომ მე სხვაზე უკეთესი ვარ და შესაბამისად ვიქცევი, ამას თავდაჯერებულობასთან საერთო არაფერი აქვს. სულ სხვა შესავალი ერთხელ, უცნობი ადამიანების წრეში, გაცნობის მიზნით მკითხეს, „შენ ვინ ხარ?“ წამის მეასედში ვუპასუხე „არავინ“. „სახელიც არ გაქვს?“ და ატყდა სიცილი. უცებ მომინდა მეთქვა „მე აპრილი მქვია, შენ თუ გინდა გვირილა დამიძახე“. საინტერესოა, მე არ ვარ ჩემი სახელი, არ ვარ ჩემი პროფესია, არ ვარ ჩემი სოციალური სტატუსი, არ ვარ ჩემი პიროვნული თვისებები, არ ვარ ჩემი აზრები, არ ვარ ჩემი ემოციები, არ ვარ ჩემი რწმენა-წარმოდგენები, არ ვარ ჩემი ცოდნა, არ ვარ ჩემი შიშები და თუ ეს ყველაფერი არ ვარ, მაშინ ვინ ვარ ან რა ვარ? მე ვარ. უბრალოდ ვარ და წერტილი. და ასე, ამ მდგომარეობაში, მე ვენდობი საკუთარ თავს. მჯერა, რომ შემიძლია. ყველაფერი? არა, ყველაფერი არა. ზემოთ ვახსენე რეალისტური საფუძვლები. აქ ვიტყოდი, რომ საკუთარი თავის რეალისტური ხედვა ცოტათი გონების ხაფანგს ჰგავს რადგან, როგორ ვამოწმებ, რომ ის, რაც მე მგონია საკუთარ თავზე, რეალისტურია? როგორ და ისევ საკუთარ თავს ვეკითხები: როგორ გგონია, რასაც შენ თავზე ფიქრობ, სინამდვილის ამსახველია? ესეც ხაფანგია. უფრო სწორედ, ძალიან ვიწრო ზღვარი.…