ეს პოსტი აუცილებლად უნდა დავიწყო განმარტებით, რომ აქ მოცემულ ვერსიებთან მიმართებაში, პირადად მე, არ ვსვამ კითხვებს – ეს ცუდია თუ კარგი? ზოგადად, არ მიყვარს ამ კითხვის დასმა და როცა მე თვითონ მეკითხებიან ტრენინგებზე, ეს ცუდია თუ კარგი, პასუხი ყოველთვის ერთი მაქვს: ყველაფერი კარგია, რასაც კარგად გამოიყენებ საკუთარი თავისთვის და სხვებისთვის; ცუდია, თუ გამოიყენებ ცუდად. როგორც წესი, ამ კითხვებს მისვამენ სხვადასხვა თვისებებთან ან ქცევის პატერნებთან მიმართებაში. ჰოდა, ქვემოთ მოყვანილ პატერნებსაც ნუ შეხედავთ ცუდი/კარგის ფოკუსით. მე მასე არ ვუყურებ. ეგოზე მინდა ვისაუბრო. უფრო სწორედ, გონების ნულოვან მდგომარეობაზე, როცა ყველაფერი შენს შიგნით და შენს გარეთ უბრალოდ ნულდება. კი, არსებობს ასეთი მდგომარეობა და მქონია. ეს ჰგავს ყველაფრისგან თავისუფალ კონტაქტს სამყაროსთან და საკუთარ თავთან. სივრცეს, სადაც ყველაფრის მიმართ, როგორც გარეთ, ასევე შიგნით, ხარ სრულიად ნეიტრალური. სულ ვეძებდი პასუხს კითხვაზე ვინ ვარ. რაც აქამდე ვიპოვე, ყველაფერი იყო ზედსართავი სახელი, არსებითი სახელი, ეგოს გამოძახილი. სინამდვილეში, მაგ კითხვის პასუხია უბრალოდ მე ვარ, სადაც არის ზმნა ვარ, როგორც პროცესი, ყოფნის ამსახველი. და მე – როგორც დამკვირვებელი, რომელიც იმზირება უფილტროდ, შეფასებების გარეშე, პატერნების გარეშე, წარსული გამოცდილებების გარეშე, ოღონდ როგორ და რანაირად, სახელს ვერ ვარქმევ ჯერ. ვერც აღვწერ. მხოლოდ ის შემიძლია ვთქვა, რომ რამდენიმე წამია ეს მდგომარეობა და აქ არავითარი ეგო…