მე რომ შენი ქოუჩი ვიყო, ვერაფერსაც ვერ გეტყოდი. პირველ რიგში იმიტომ, რომ ვინ ვარ მე, რომ ვიცოდე, რა არის შენთვის რაიმეს გაცნობიერების ან ქმედების საუკეთესო ვერსია? თუკი ვინმემ ეს შეიძლება იცოდეს, ხარ მხოლოდ შენ, მთელი შენი შინაგანი რესურსებით და გარედან შემოსული იმპულსებით. მეორე რიგში იმიტომ, რომ ქოუჩები, ზემოთ ნახსენები მიზეზის გამო, რჩევებს არ გავცემთ. მოდი, ისიც ვთქვათ, რომ ქოუჩები არც გურუები ვართ, არც შამანები და არც გულთმისნები. უბრალოდ, ვიცით ორი რამ: როგორ მოგასმენინოთ საკუთარი შინაგანი ხმისთვის და როგორ გაჩვენოთ ეს პროცესი გარედან, ანუ ჩაგახედოთ სარკეში. იმ სარკეში, რომელსაც, როგორც წესი, ყველანი გავურბივართ. თუმცა, აუცილებლად დგება წამი, როდესაც იღებ გადაწყვეტილებას, იხედები ამ სარკეში და მერე იწყება ის, რასაც ზოგმა „ჯადოსნობა“ დაარქვა, ზოგმა „შამანობა“ და ა.შ. არაფერი ჯადოქრული ამაში არ არის და ყველაფერი ადამიანური ამ პროცესში არის. თავისი შიშებით, წინააღმდეგობებით, გაბრძოლებებით, დანებებებით, „მსხვერპლის“ თუ „გადამრჩენელის“ როლებით და ა.შ. ჩემი პრაქტიკის მეშვიდე წელია. დაახლოებით შეგიძლია წარმოიდგინო, რა რაოდენობის ამბავი მაქვს მოსმენილი ადამიანებისგან. თუმცა, ამაზე გლობალურად არასდროს მიფიქრია. რამდენიმე თვის წინ, როდესაც ერთ-ერთ ღონისძიებაზე სპიკერობა მთხოვეს, დავიწყე ფიქრი რაზე მინდოდა მელაპარაკა აუდიტორიასთან და მივხვდი, რომ მე მაქვს უსაზღვრო  სიმდიდრე – ადამიანები თავიანთი ამბებით. დავსვი კითხვა: რა აქვს საერთო ამ ამბებს? ის, რაც გვაფიქრებს, გვაღელვებს,…